Huilen naar de maan?!
Gepost in: Blog
Vorig jaar heb ik voor het eerst het vrouwenfestival Lorelei bezocht. En als je hier nu een beetje jeuk van krijgt, van zo’n vrouwenfestival, lees dan vooral nog even door 😄.
Nog niet zo heel lang geleden kreeg ik zelf nog jeuk van zo’n festival. Het leek me maar niets. 2 of 3 dagen met alleen maar vrouwen op een camping en dan huilen naar de maan ofzo?! En wat voor vrouwen zouden dat zijn? Vast allemaal van die zweverige types, dan nog een paar beroepsslachtoffers en natuurlijk ook een aantal van die vrouwen die overal lak aan hebben en onder het mom van “emancipatie” weigeren hun okselhaar te scheren.
Maar vorig jaar heb ik dus toch de stoute schoenen aangetrokken (het thema was “moedig”, toeval?), en wat was het een ervaring. Totaal anders dan ik me had voorgesteld. De ontvangst was magisch en had me al gelijk te pakken. Ik kon het niet droog houden. Ik voelde me welkom, gewenst en geaccepteerd. En waar ik had verwacht dat het intimiderend zou zijn om tussen alleen maar vrouwen te zijn, voelde het als een warm bad. Ik, iemand die zich tot voor kort graag zag als `one of the guys´, niet lullen, maar poetsen en als het nodig is even dat tandje erbij, kwam erachter dat ik daarmee altijd mijn handrem had gebruikt in plaats van mijn gaspedaal. En hoe onveilig ik me altijd – ten onrechte bleek nu- heb gevoeld met andere vrouwen. Angst voor pootje haken, intimidatie, vals gedrag, vliegen afvangen in de vorm van ideeën stelen of resultaten opeisen.
Hoe dat komt is iets voor een ander blog, maar in ieder geval, ik vond het ontzettend lastig om mezelf te laten zien door andere vrouwen, en daarmee ook om hùn te zien. Ook op Lorelei. Maar als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik niet half kies. Als ik ergens voor kies, dan ook helemaal. Dus ik heb meegedaan. Met de workshops, het dansen en het huilen naar de maan 😉. Ik voelde hoe ik zachter werd en me kon openstellen voor de vrouwen om me heen. En het was helemaal niet eng. Het was thuiskomen in mijn eigen wezen, en jeetje, wat voelt dat krachtig! Moeiteloos krachtig. Ik wist niet dat dat kon. Ik heb prachtige gesprekken gehad (ik was niet de enige die zich op voorhand niet op haar gemak voelde, bij lange na niet zelfs 😁), heb me gezien en gedragen gevoeld en vooral zo veilig!
Dit is dus wat er gebeurt als vrouwen zich veilig genoeg voelen om zich helemaal te laten zien. In hun lelijkheid, kwetsbaarheid en onzekerheid. En dus ook in hun schoonheid, diversiteit en uniciteit. Het is voedend en inspirerend. En als vrouwen gevoed en geïnspireerd worden, dan worden ze dat ook voor anderen.
Tijdens het festival kwam de gedachte in me op hoe gaaf het zou zijn als ik hier ooit zelf een workshop zou mogen geven. Dit jaar heb ik opnieuw de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of er nog plaats was voor een workshop. Het antwoord was ja! Dus dit jaar geef ik zelf op zaterdag 6 juli een workshop op Lorelei. Zie ik je daar?
